Livet er eit mysterium

Det er ei elv i parken. Vanlegvis ei koseleg, uskuldig elv som ikkje gjer nokon fortred. Ikkje slik i går.

Gårsdagen var ein vakker, solrik dag. Perfekt for ein spasertur i parken, og dermed var dette ein naturleg ting for meg å gjera. Frisk luft og den mosjonen ein spasertur utgjer gjorde dette til ei hyggeleg oppleving. Å spasere langs elva var òg hyggeleg og avslappande, opp til eit visst punkt. Åh, eg fall ikkje ut i elva, og heller ingen andre. Eg var berre på feil side av ho.

PÃ¥ den andre sida av elva la eg merke til den jenta eg vart nyfiken pÃ¥ tidlegare. Jenta (eller den unge kvinna, om du føretrekk) som kledde seg i gammaldagse klede. I gÃ¥r hadde ho òg pÃ¥ seg slike klede – uvanleg, men ganske stilig. Kanskje det var dumt av meg, men eg hadde ikkje lyst til Ã¥ ropa til ho for Ã¥ fÃ¥ kontakt med ho – ho gjekk ikkje langs elvebreidda. Dessutan var det ei bru over elva litt lengre oppover.

Diverre følgde ho ikkje gangstien sÃ¥ langt, men tok av der han delte seg og gjekk inn mellom nokre buskar. Eg sette opp farten og kryssa elva ved brua for Ã¥ prøva Ã¥ ta ho igjen – men diverre. Eg var for sein, og fann ho ikkje att. Kanskje eg skulle ha ropt, men – kva? «Hei, fin kjole»? Og deretter? Næh – er ikkje alt for komfortabel med den idéen. Trur eg er nøgd med Ã¥ skulda pÃ¥ elva nett no.

Dumme elva.

Puh! For ei veke. Travel er eitt ord som kan brukast til Ã¥ skildra ho. Trøytt eit anna. Arbeide dag og natt for Ã¥ starta og avslutta eit prosjekt – eg greidde det i tide, men det tok pÃ¥: Alt eg har lyst til no er Ã¥ sova gjennom dei neste dagane. Vel – kanskje ikkje heilt det, men det kjennest slik til tider.

Sidan eg har vore oppteken inne heile tida, så har ikkje mykje skjedd ute. For meg. Dei einaste gongane eg har greidd å gå ut er når eg har hatt nokre naudsynte ærend i byen, i tillegg til nokre få raske turar for å trekka litt frisk luft.

Det er nÃ¥r eg tvingar meg sjølv til Ã¥ setja meg ned og skriva dette – fullstendig tomt for noko interessant – at eg byrjar Ã¥ tenkja pÃ¥ den restaurerte bygningen. (Vel – eg tenkjer pÃ¥ han som restaurert uansett, om det stemmer eller ikkje.) Det er langt frÃ¥ der eg pleier Ã¥ gÃ¥,⁽¹⁾ men dÃ¥ eg gjekk for Ã¥ fÃ¥ litt frisk luft no pÃ¥ mÃ¥ndag sÃ¥ var det der eg gjekk. Rett nok hadde eg gÃ¥tt eit godt stykke forbi før eg la merke til kvar eg var, sÃ¥ eg visste stadig ikkje kva slag bygning det var. Onsdag trengte eg handla inn litt mat, og igjen fann eg meg sjølv gÃ¥ande nedover den gata. Sjølvsagt, utan Ã¥ vera klar over det før eg hadde gÃ¥tt forbi bygningen. Torsdag kveld: Eg vart kald sÃ¥ eg snudde og gjekk heim att. Fredag kveld (prosjektet ferdig og levert, yay!) og handlingane frÃ¥ mÃ¥ndag og onsdag gjentok seg. Eg gjekk nedover gata, men lukkast ikkje Ã¥ registrere at eg gjekk forbi bygningen – det vart eg klar over lenge etter.

Vel – eg gjekk aldri nedover den gata med det mÃ¥let Ã¥ finna ut kva bygning det var, ikkje medvite i alle fall, sÃ¥ det skulle ikkje uroa meg. Men i dag var det akkurat det eg ville – eg ville ta turen for Ã¥ sjÃ¥ om bygningen gav nokre hint om kva slag han var, sjølv om eg nesten rekna med at han ikkje ville det. Det var ikkje akkurat det som hendte…

Gjett kva!

Med det spesifikke mÃ¥let Ã¥ gÃ¥ Ã¥ finna det ut, sÃ¥ mislukkast eg fullstendig. Neida – eg gjekk ikkje forbi bygningen utan Ã¥ vera klar over det – eg var ikkje nær sjølve gata ein gong. Eg veit, eg veit. Du trur truleg at eg er ein av dei mest distré typane som finst – og du har sikkert rett – men for denne posten si skuld likar eg Ã¥ tru at det er bygningen unnviker meg med vilje. Kun for Ã¥ irritere meg. Eg er sikker pÃ¥ det.

(1) Ikkje langt i frå i distanse, men sist veke var første gong eg rusla nedover den gata, det eg kan hugsa.

Normalt nÃ¥r eg er i byen, sÃ¥ held eg meg til nokre fÃ¥ gater og butikkar for Ã¥ gjera dei ærenda eg treng (eller vil) gjera. Og det er det. Men for halvanna veke sidan bestemte eg meg for Ã¥ bruka litt tid til Ã¥ sjÃ¥ meg rundt pÃ¥ stadar der eg venlegvis ikkje gÃ¥r – eller aldri har vore i det heile.

SÃ¥ eg vandra rundt i trange smau og vide gater, eller i det minste pÃ¥ fortoga langs dei. Eg rusla rundt i sentrum og i utkanten, fekk med meg smÃ¥ butikkar av nær sagt alle slag, bustadar «gøymt vekk» pÃ¥ plassar der eg først trudde det ikkje var noko, skinnande nye bygningar attmed gamle og skitne. Og ein bygning som sÃ¥g ut til Ã¥ vera restaurert – han sÃ¥g svært gammal ut, men materiala virka ganske nye. Eg veit ikkje kva slag bygning det var, dog.

No, eg har alltid visst det er butikkar eg ikkje har besøkt – massevis av dei. Eg har òg kasta eit blikk opp (eller ned) desse smale smaua, og sett at det er nokre der. Det eg aldri har tenkt over, er kor mange slike smÃ¥butikkar som finst, berre ein liten avstikkar vekk frÃ¥ hovudgatene. Og kor mange typar det er. Kort sagt, det var mykje interessant Ã¥ sjÃ¥, nokre av desse butikkane krev òg eit besøk frÃ¥ meg seinare.

Men – kvifor har eg venta sÃ¥ lenge med denne oppdateringa? Eg meinte det ikkje, æresord. Det er berre det at – det er som om eg har vore fullstendig tappa for energi sidan den dagen. Og kald. Mot slutten av dagen (eller tida i byen) sÃ¥ byrja eg Ã¥ skjelva og frysa sÃ¥ mykje at eg berre mÃ¥tte komma meg heim. Der pakka eg meg godt inn i eit pledd og somna pÃ¥ sofaen med ein gong – og fram til no har eg ikkje hatt energi nok til Ã¥ gjera meir enn det eg mÃ¥tte. Men det ser betre ut no.

Eg gjekk ut om morgonen. Eg kom tilbake om ettermiddagen. Ingenting uvanleg der, og ingenting av særleg interesse tok stad mellom dei to hendingane. Men det som gjorde meg nyfiken skjedde akkurat ved dei to hendingane, for to korte augneblink. SÃ¥ – kva var det som skjedde?

Vel, ikkje særleg mykje slik sett, det er berre det at eg såg nokon eg eigentleg ikkje venta å sjå igjen, eller i det minste kjenna att. Det er den jenta i den gammaldagse kjolen eg nemnde såvidt tidlegare. Både om morgonen og ettermiddagen såg eg ho, frå ein liten distanse. Begge gongane forsvann ho fort frå syne, og eg såg ikkje kvar.

Ein annan ting eg ikkje s̴g, var den tunge makeupen eg set i samband med gothstilen. Kanskje eg berre tek fullstendig feil p̴ det feltet, men kvar gong eg har sett ein goth avbilda, s̴ har det vore med tung makeup. S̴ Рdenne jenta er ikkje ein goth? Eller?

Eg hugsar ein artikkel i eit vekeblad mamma kjøpte for mange Ã¥r sidan, om ei kvinne i England (London?) – ho elska den viktorianske tida. Interiøret i bustaden hennar var i den stilen, og kjolane var frÃ¥ den perioden. Mulig dette kan vera noko av det same – i det minste er eg blitt litt nyfiken. No trur eg eg mÃ¥ halda eit auga ope for ho, sÃ¥nn for alle tilfelle. Det skadar ikkje at ho er søt heller… 😉